محمدحسین در سوم خرداد 1342 در خرمشهر چشم به جهان گشود و در نوجوانى به فعالیت دینی و مبارزاتی پرداخت و در استانه مبارزات مردم تمامى وقت خود را صرف پیروزى انقلاب اسلامى نمود همراه انقلابیون جوان به مبارزه علیه جدایی طلبان پرداخت وبا شروع جنگ تحمیلی در نقش یک بسیجی بی ادعا از میهن اش دفاع نمود .

اولین جراحتها ازت رکش خمپاره هاى صدامیان در حومه ابادان نصیبش شد و سپس موج انفجار و اندک زمانى گذشت که پرونده جراحت شیمیایى اش در بیمارستان ابادان تشکیل شد. گویا سهم محمدحسین از روزگار زجر و شکنج و خنده هاى پر امیدش بود که صبر و استقامت را در او رقم میزد .

قریب هشتاد عمل جراحى و قطعی دو پایش تمام دارایى او از زمین و زمان است . حالا ارثیه اش شده کلمات و خاطراتى به طنز و امید و جسارت که در سینه و زبان هم رزمندگانش مى چرخد.همین دیروز در بیست هفت شهریور که به بیمارستان رفت به خنده میگفت میروم از هشتاد و هفت عمل جراحى خلاص بشوم که براستى خلاص ش.

وقتى به حسینیه اش در نازى اباد قدم بگذارى کسانى هستند از مردم خاکى دور اطراف که حکایتهاى قریبى برایت بازگو میکنند از علاقه محمدحسین به حضرت رقیه و گریستن هایش و از علاقه اش به طب گیاهى که سالها به مطالعه پرداخته بود تا برخى امراض که خود زجرش را تحمل کرده بود را مداوا کند و اشعارى از جنس عرفان که در پناه ان دردهایش را تسکین دهد و دو کتاب نوشته شده اش درباره یقین و کلام یکى بنام شرح اسما الحسنى و دیگرى اللوامع المحسنیه و دهها تقریر از درسهاى فرزانه هایش ایات عظام شبیری زنجانى ، منتظرى ، وحید خراسانى و میرزا جواد تبریزى.

اگر به سر دلبران که وب سایتش است سری بزنید به گستردگى شخصیتش پی می برید علایقش را مى بینید که نا تمام است از شعر و عرفان و هستى شناسی تا خواص گیاهان و عشق به خرمشهر . شهرى که در ان زاده شد و قرار است فردا پنج شنبه به خاک عشاق این شهر وصال یابد .روحش شاد و در پناه فرشتگان قرب الهى